Ομιλία κατά την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Χαράς
Ναούμ, Άγρυπνες αντιλόπες - Ιανός, Tρίτη, 3.12.13, 7.00 μμ.
«Κι όποτε πότισα
εκείνο το τριαντάφυλλο/ ποτίστηκαν μαζί/ οι εσταυρωμένοι/ κάτω από
το περβάζι μου// Γιατί τι άλλο είναι τα ποιήματα/ από χιλιάδες χέρια/ που
τεντώνονται αιμόφυρτα/ από λουλούδι σε λουδούδι».
Καλησπέρα σας. Η Χαρά Ναούμ
είναι πολύ νέα, έγινε όμως μια από τις πρώτες φίλες μου στα ιστολόγια πριν από
πέντε χρόνια περίπου. Από τότε η Χαρά τελείωσε τις σπουδές της στην Κρήτη,
έκανε μεταπτυχιακό στο Παρίσι, γύρισε και εργάζεται και πάλι στην
Κρήτη. Στο διάστημα αυτό, είχαμε κατά καιρούς μια πολύ φιλική
αλληλογραφία, ανταλλάσσαμε απόψεις και ποιήματα αλλά μόλις σήμερα το βράδυ την
γνώρισα από κοντά. Στο διάστημα αυτό,η Χαρά αποδείχτηκε ότι είναι
γρήγορή, αλτική, εύστροφη, θερμά φιλική και χαριτωμένη και το μωβ χελιδονάκι
που ζει στο παραμύθι Μωβ και Μελένιος την ονόμασε «μικρή χορεύτρια των
λέξεων». Στο διάστημα αυτό, παρουσίασα τη Χαρά τρεις φορές στις
θεματικές ανθολογίες που διατηρώ στο ιστολόγιο Ένα λιβάδι μέσα την ομίχλη που
ονειρεύεται με συνολικά 13 ποιήματά της αλλά συνέχισα να προσέχω την ανθρώπινη
της υπόσταση και μόλις πρόσφατα, με το καλαίσθητο βιβλίο της από τις εκδόσεις
του Μανδραγόρα, συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα έχω να κάνω με μια
άγρυπνη (και ατίθαση) αντιλόπη. Φοβερό, είπε μια κόκκινη αλεπού στο
Λιβάδι, το πόσο καθυστερούν οι άνθρωποι να διακρίνουν το ολοφάνερο.
Εντάξει, αυτό μπορεί να
άργησα να το δω αλλά δεν άργησα να καταλάβω ότι, μέσα στους χιλιάδες ποιητές
που δημοσιεύουν ποιήματα σε έντυπες συλλογές και περιοδικά, σε ιστολόγια,
στο facebook και σε
ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες η Χαρά και μερικές δεκάδες
άλλοι νέοι ταλαντούχοι
ποιητές αποτελούν τη ελπίδα
για το μέλλον της ελληνικής ποίησης.
Η Χαρά έχει εκείνη την αθώα,
έκπληκτη, αιρετική ματιά στα πράγματα που χαρακτηρίζει κάθε γνήσιο
ποιητή: «Μεσάνυχτα/ Κλωσάω ραγισμένα ποιήματα/ Όταν χειμωνιάζει
φοβάμαι/ μην ξεπεταχτούν πρόωρα απ’ τ’ αυγό τους/ και ξενιτευτούν στο κρύο» Το
πρώτο αυτό βιβλίο της, μετά μακρόχρονη άσκηση, δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μου,
να χαρακτηρισθεί ως πρωτόλειο. Όπως λέει η ίδια, «ξέρω τι πάει να
πει/ χέρι γυμνό/ και χέρι κουμπωμένο ως το λαιμό». Στα ποιήματά της
υπάρχουν περισσότερες γνήσιες ποιητικές στιγμές από εκείνες σε άλλους
αξιόλογους ποιητές της γενιάς της.
Δεν αποφεύγει όμως η Χαρά και
κάποια επίδειξη γνώσεων, κάποιους δυσνόητους στίχους. Δεδομένου ότι
η ποίηση είναι σε καθοριστικό βαθμό μια λειτουργία της ψυχής και όχι της
λογικής, στο σημείο αυτό θα πρέπει η Χαρά να εστιάσει την προσοχή
της τα επόμενα χρόνια. Όχι στους εννοιολογικούς λαβυρίνθους αλλά στα
θαύματα που βρίσκονται τριγύρω μας παντού και ιδίως στο θαύμα που αναδύεται από
την ψυχή της.Όπως μας δείχνει αλλού και η ίδια, η αληθινή γνώση είναι ο δρόμος
προς τη λιτότητα, την πυκνότητα και τη διαύγεια.
Είμαι χαρούμενος για το
ποιητικό παρόν της Χαράς και είμαι αισιόδοξος για το μέλλον
της. Γιατί, όπως συμφώνησε η άγρυπνη αντιλόπη με το μωβ χελιδονάκι,
τον μελένιο αρκούδο και όλη την παρέα τους, η μεγαλύτερη ευτυχία και το πιο
ωραίο ποίημα είναι να ανακαλύπτεις αγριολούλουδα στο Λιβάδι σε άπειρα χρώματα
και αρώματα. Σας ευχαριστώ.
Τόλης Νικηφόρου
